Αφού φοίτησε στην Στρατιωτική Σχολή των Ναυτικών Δοκίμων και αποφοίτησε ως μάχιμος σημαιοφόρος το 1926, υπηρέτησε κυρίως στα υποβρύχια, μεταξύ των οποίων και το γηραιό «Παπανικολής», με το οποίο έδωσε θρυλικές μάχες!

Ειδικότερα, στις 22 Δεκεμβρίου του 1940, το υποβρύχιο ενώ έκανε περιπολία κοντά στις ακτές της ιταλοκρατούμενης Αλβανίας, εντόπισε ένα ιταλικό ιστιοφόρο, το οποίο, όπως αντελήφθηκε ο Μιλτιάδης, μετέφερε απόρρητα έγγραφα του ιταλικού ναυτικού…

Έτσι, δύο ημέρες αργότερα, επιτέθηκε εναντίον μεγάλης ιταλικής νηοπομπής στην Αδριατική Θάλασσα και κατόρθωσε να βυθίσει στα Στενά του Οτράντο τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα, πολεμοφόδια και εν γένει πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, για να ενισχυθούν οι ιταλικές μονάδες που προσπαθούσαν να νικήσουν τους Έλληνες. Για το σπουδαίο κατόρθωμά του αυτό, ο κυβερνήτης Μ. Ιατρίδης προβιβάστηκε άμεσα σε αντιπλοίαρχο επ” ανδραγαθία και του απονεμήθηκε το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας».

Μέλος του πληρώματος του τρομερού αυτού υποβρυχίου, σε διήγησή του για τις θρυλικές αποστολές του την περίοδο 1940-41, αναφέρει: «Όταν φτάσαμε στη βάση υποβρυχίων, οι σειρήνες από όλα τα καράβια δεν σταματούσαν. Η μπάντα του ναυτικού έπαιζε συνέχεια. Σήκωσαν τον κυβερνήτη από τους ώμους, και από τη βάση, από τον μόλο, τον πήγαν στο ναυπηγείο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ακριβώς αισθανόταν ο κόσμος»!

Στα τέλη Δεκεμβρίου 1941, ο Ιατρίδης στάλθηκε στην Αγγλία ως κυβερνήτης για να παραλάβει το αντιτορπιλικό «Α/Τ Μιαούλης». Υπηρέτησε στη Βάση Υποβρυχίων και σε άλλες υπηρεσίες της ξηράς. Μετά το τέλος του πολέμου, επιστάτησε στις επισκευές του ιταλικού καταδρομικού «Ευγένιος της Σαβοΐας», που είχε δοθεί τότε στην Ελλάδα, ως πολεμική αποζημίωση και μετονομάστηκε «Έλλη».

Ο Μιλτιαδης Ιατρίδης ήταν από τους πρώτους αγωνιστές της περιόδου που απέδειξαν εμπράκτως πως οι Έλληνες μπορούν να κλονήσουν το «ιταλικό θεριό» και να υπερισχύσουν, πράγμα το οποίο και έκαναν… Αυτό είναι άλλωστε το χρέος τέτοιων ανθρώπων… Με το γενναίο έργο τους να «τροφοδοτούν» με ελπίδα και δύναμη όσους το έχουν ανάγκη, ακόμα και μετά τον θάνατό τους, μιας και η ιστορία τους πρέπει και θα μείνει πάντα ζωντανή!