Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, τα κέρατα ελαφιών δεν αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό όλων των ελαφιών. Αρκετά είδη, ειδικά αυτά που ομαδοποιούνται με την χαλαρή ονομασία «ελάφια βαμπίρ», έχουν εξελιχθεί χωρίς αυτά. Αντ’ αυτού, τα αρσενικά αναπτύσσουν άνω κυνόδοντες που μοιάζουν με χαυλιόδοντες και μπορούν να φτάσουν έως και τα 10 εκατοστά σε μήκος. Αυτοί οι χαυλιόδοντες δεν χρησιμοποιούνται για κυνήγι ή σίτιση – είναι εργαλεία για μάχη και αυτοάμυνα, όπως ακριβώς και τα κέρατα ελαφιών σε άλλα είδη.

Τα κινέζικα ελάφια του έλους και τα μοσχοφόρα ελάφια του Κασμίρ ή αλλιώς μοσχοδορκάς (Moschus cupreus) που ζουν ζει σε Αφγανιστάν, Ινδία και Πακιστάν είναι από τα δύο πιο συχνά είδη ελαφιού με χαυλιόδοντες

Δείτε ΒΙΝΤΕΟ από τα κινεζικά ελάφια ΕΔΩ και ΕΔΩ

H ιστορία διατήρησης του είδους

Τα κινέζικα ελάφια του έλους έχουν μια από τις πιο περίεργες ιστορίες διατήρησης του είδους, στη σύγχρονη ιστορία. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Χέρμπραντ Ράσελ, ο 11ος Δούκας του Μπέντφορντ, έφερε αρκετά ζώα από την Κίνα στο κτήμα του στην Αγγλία. Αυτή η απόφαση, η οποία μπορεί να φαινόταν εκκεντρική εκείνη την εποχή, αργότερα αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του είδους.

Κάποια στιγμή, ο πληθυσμός των κινεζικών ελαφιών είχε εξαφανιστεί από την Κίνα και η μόνη ομάδα που είχε επιζήσει βρισκόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο πληθυσμός που διέφυγε συνέχισε να εγκαταστάθηκε στην αγγλική ύπαιθρο. Αν και το είδος παραμένει στη λίστα των «ευάλωτων», ο πληθυσμός του Ηνωμένου Βασιλείου βοήθησε στην αποτροπή της πλήρους εξαφάνισής του.

Η προσαρμοστικότητα αυτών των ελαφιών έχει επίσης οδηγήσει στο να βρίσκονται στην Αργεντινή και σε μέρη των ΗΠΑ. Στη Γαλλία, εισήχθη ένας μικρός άγριος πληθυσμός, ο οποίος τώρα θεωρείται εξαφανισμένος, καθώς δεν έχουν αναφερθεί θεάσεις από το 2000. Η επιβίωσή τους σε τόσο ποικίλα περιβάλλοντα υπογραμμίζει μια αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα, αλλά υπογραμμίζει επίσης πόσο στενά συνδεδεμένες είναι οι ανθρώπινες αποφάσεις με τη διατήρηση των ειδών.

(photo: pixabay)