«Ήλιος που ανατέλλει στα βουνά» (ή «Κόσμημα των βουνών») είναι η μετάφραση του ονόματος Idaho, που προέρχεται από τη λέξη ee-da-how των Σοσόνε και επιλέχθηκε το 1890 για να ονομάσει την πολιτεία που μόλις είχε γίνει δεκτή από το Κογκρέσο ως η 43η πολιτεία. Τουλάχιστον αυτό μας λέει η παράδοση, καθώς πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η έννοια του Idaho – και ο ίδιος ο όρος – επινοήθηκε από τον επιχειρηματία George M. Willing το 1860 για να ονομάσει μια περιοχή των Βραχωδών Ορέων που τότε βρισκόταν υπό τη διοίκηση και τη δικαιοδοσία του Όρεγκον.

Ο σημαντικότερος ποταμός που το διασχίζει είναι ο Snake, ο οποίος πηγάζει στο Εθνικό Πάρκο Yellowstone (Wyoming) και ρέει προς τον Ειρηνικό σε μήκος 1.670 χιλιομέτρων, με την άνω ροή του να χωρίζεται από την κάτω από τους καταρράκτες Shoshone, οι οποίοι λόγω της πτώσης τους των 64,7 μέτρων έχουν το παρατσούκλι «Νιαγάρας της Δύσης» . Το συνολικό του μήκος τον κατατάσσει μεταξύ των δεκαπέντε μακρύτερων στις Ηνωμένες Πολιτείες και των εκατό στον κόσμο, ενώ ο υδροφορέας του είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς στον κόσμο, καθώς χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, για άρδευση και υδροηλεκτρική παραγωγή.

Η σημασία του Snake είναι ιστορικά καθοριστική, καθώς η παρακολούθηση της πορείας του οδήγησε στη δημιουργία της διαδρομής των τροχόσπιτων, γνωστής ως Oregon Trail, η οποία, ξεκινώντας από το Κάνσας, διέσχισε αυτό που θα γινόταν πέντε πολιτείες σε ένα ταξίδι που διήρκεσε σχεδόν έξι μήνες, οδηγώντας τον αποικισμό της Δύσης μέχρι την άφιξη του σιδηροδρόμου το 1869.

Ο Snake είναι ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Κολούμπια — αλλά δέχεται νερό και από άλλα ποτάμια.

Ήταν μια ιδανική τοποθεσία για μια πόλη, και έτσι το Λιούιστον δημιουργήθηκε εκεί το 1861, εν μέσω της χρυσοθηρίας που είχε ξεκινήσει το προηγούμενο έτος στο Πιρς. Δύο χρόνια αργότερα, ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Επικράτειας του Αϊντάχο αν και το 1864, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Μπόιζι.

Σήμερα, εκτός από τον τομέα των οπωροπηκευτικών, το Λιούιστον ενώνεται με το γειτονικό Κλάρκστον (που πήρε το όνομά του από τους εξερευνητές Λιούις και Κλαρκ) και διαθέτει δύο μεγάλες βιομηχανίες, ξυλείας και χαρτιού, οι οποίες επωφελούνται από τα πλεονεκτήματα μεταφοράς που προσφέρουν τα ποτάμια, ειδικά ο προαναφερθείς ποταμός Κολούμπια.

Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ένα σύστημα φραγμάτων που τα καθιστούν πλωτά ακόμη και για πλοία που φτάνουν δια θαλάσσης. Η κατασκευή ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 υπό την καθοδήγηση του Σώματος Μηχανικών του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο κατασκεύασε τέσσερα φράγματα στα κάτω ρου του ποταμού Σνέικ για να επιτρέψει την πλοήγηση από και προς τον ωκεανό.

Τα περισσότερα από τα πλοία είναι φορτηγίδες που μεταφέρουν σιτηρά (κυρίως σιτάρι, 10% του εθνικού συνόλου) για εξαγωγή, αντιπροσωπεύοντας το 85% του φορτίου, το οποίο συμπληρώνεται με δασικά προϊόντα, φακές, μπιζέλια και λάδι.

Το ειδικά σκαμμένο κανάλι έχει βάθος τουλάχιστον 4,3 μέτρα (το πιο ρηχό τμήμα του ποταμού, λιγότερο από 2 μέτρα, εκσκαφέρθηκε με βυθοκόρηση) και πλάτος 76 μέτρα, καθιστώντας το μεγαλύτερο υδάτινο πέρασμα και από τον Μισισιπή και επομένως μεγαλύτερης χωρητικότητας.

Σύστημα Θαλάσσιων Αυτοκινητοδρόμων των Ηνωμένων Πολιτειών
Η σύγκριση αναφέρεται στα λιμάνια της Τάλσα της Οκλαχόμα, στα οποία περιλαμβάνονται αυτά της Κατούσα και της Ινόλα, τα οποία συνδέονται με τον ποταμό Βέρντιγκρις (παραπόταμο του Αρκάνσας και του Μισισιπή) και την κεφαλή του MKARNS (Σύστημα Πλοήγησης Ποταμού Αρκάνσας McClellan-Kerr), το οποίο διασχίζει τη νοτιοανατολική Οκλαχόμα και το Αρκάνσας.

Συνοπτικά, το λιμάνι του Λιούιστον θεωρείται το πιο εσωτερικό λιμάνι της χώρας , αποτελώντας μέρος του Προγράμματος Θαλάσσιων Αυτοκινητοδρόμων των Ηνωμένων Πολιτειών, ενός εθνικού δικτύου πλωτών οδών που εφαρμόζεται για την ανακούφιση της κυκλοφορίας και της φθοράς στους δρόμους που προκαλείται από την κυκλοφορία φορτηγών.

Καλύπτει περίπου 47.000 χιλιόμετρα, αν και η συντριπτική πλειοψηφία συγκεντρώνεται στο ανατολικό μισό. Από την άλλη πλευρά, εκτός από την Αλάσκα και τα νησιωτικά εδάφη, υπάρχουν μόνο οι αυτοκινητόδρομοι M-580 (Σακραμέντο-Όκλαντ) και M-84 (Πόρτλαντ-Λούιστον), με τον τελευταίο να συνδέεται με τον M-5 κατά μήκος της ακτής στην Αστόρια.

(photo: pexels)