Η ταυτοποίηση του αζουρίτη σε ένα τόσο αρχαίο πλαίσιο αμφισβητεί αυτή την αφήγηση και φέρνει νέα δεδομένα. Η παρουσία του αζουρίτη καταδεικνύει ότι οι άνθρωποι της Παλαιολιθικής εποχής κατείχαν βαθιά κατανόηση των ορυκτών χρωστικών και μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε μια πολύ ευρύτερη χρωματική παλέτα από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως , λέει ο Δρ. Wisher, προσθέτοντας ότι μπορεί να ήταν επιλεκτικοί στον τρόπο που χρησιμοποιούσαν ορισμένα χρώματα σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Δεδομένης της πλήρους απουσίας του μπλε χρώματος στις γνωστές παλαιολιθικές καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις, η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι αυτή η χρωστική ουσία προοριζόταν για εφήμερες εφαρμογές ή σε φθαρτά υλικά, όπως η διακόσμηση του σώματος ή η βαφή δέρματος και υφασμάτων, δραστηριότητες που, εκ φύσεως, αφήνουν ένα μικροσκοπικό αρχαιολογικό ίχνος και είναι εξαιρετικά δύσκολο να τεκμηριωθούν.

Η ίδια η φύση του εργαλείου που φέρει χρωστική ουσία προσθέτει ένα ακόμη μυστήριο στο εύρημα. Το εν λόγω πέτρινο αντικείμενο είχε αρχικά ερμηνευτεί ως πιθανή λάμπα λαδιού, μια κοινή χρήση για αντικείμενα παρόμοιας μορφολογίας. Ωστόσο, η μικροσκοπική ανάλυση και η χημική σύνθεση του υπολείμματος οδήγησαν τους ερευνητές να επανεξετάσουν τη λειτουργία του, υποδηλώνοντας τώρα ότι μπορεί να λειτούργησε ως επιφάνεια ανάμειξης ή παλέτα για την προετοιμασία και την πιθανή εφαρμογή της μπλε χρωστικής .

Αυτή η επαναπροσδιορισμός υποδηλώνει την ύπαρξη καλλιτεχνικών ή αισθητικών παραδόσεων, που πιθανώς συνδέονται με την έκφραση ταυτότητας, κοινωνικής θέσης ή πεποιθήσεων, οι οποίες έχουν παραμείνει σχεδόν αόρατες στην αρχαιολογία λόγω της ευθραυστότητας των στηριγμάτων τους.

Οι επιπτώσεις της μελέτης είναι βαθιές και απαιτούν μια επαναξιολόγηση της τεχνολογικής ικανότητας και του συμβολικού σκοπού των κοινωνιών της ύστερης παλαιολιθικής περιόδου. Δεν πρόκειται απλώς για το ότι είχαν ένα επιπλέον χρώμα διαθέσιμο. Αντίθετα, η επιλογή της μίας ή της άλλης χρωστικής ουσίας ανταποκρινόταν σε πολύπλοκα και άκρως κωδικοποιημένα πολιτισμικά κριτήρια. Το γεγονός ότι το μπλε προφανώς απαγορεύτηκε στην τέχνη των πετρωμάτων και των επίπλων, αλλά χρησιμοποιήθηκε σε άλλους τομείς, υποδηλώνει ένα διαμοιρασμό των χρωμάτων ανάλογα με τη χρήση και τη σημασία τους, έναν πολιτισμικό κώδικα που μόλις τώρα συναντάμε για πρώτη φορά.

Αυτή η ανακάλυψη ανοίγει νέους δρόμους έρευνας για να διερευνηθεί ο βαθμός στον οποίο οι υλικές εκφράσεις των πρώιμων σύγχρονων ανθρώπων στην Ευρώπη είχαν ποικιλομορφία και ζωντάνια. Η αναζήτηση υπολειμμάτων χρωστικής σε λίθινα εργαλεία, που μέχρι πρόσφατα δεν αποτελούσε πάντα προτεραιότητα στις ανασκαφές, αποδεικνύεται κρίσιμη μεθοδολογία για την αποκάλυψη αυτών των δυσνόητων πρακτικών


Το μικρό πέτρινο θραύσμα από το Mühlheim-Dietesheim, με την αχνή αλλά αποκαλυπτική μπλε κηλίδα του, στέκει έτσι ως μια σιωπηλή μαρτυρία ενός απέραντου σύμπαντος εκφράσεων και τεχνολογιών που αναπτύχθηκε στην οικειότητα των παλαιολιθικών στρατοπέδων, ενός χαμένου κόσμου του οποίου τον πλούτο μόλις αρχίζουμε να διακρίνουμε.

Η έρευνα διεξήχθη σε συνεργασία με τους Rasmus Andreasen, James Scott και Christof Pearce του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου Aarhus, καθώς και με τον Thomas Birch, συνεργάτη τόσο του τμήματος όσο και του Εθνικού Μουσείου της Δανίας, μαζί με συναδέλφους από ιδρύματα στη Γερμανία, τη Σουηδία και τη Γαλλία.

(ΠΗΓΗ ΕΔΩ και ΕΔΩ)

(photo: pixabay)