Ο Τραμπ έστειλε μήνυμα στην Ρωσία σε σχέση με τα πυρηνικά – ΕΔΩ. Ακόμα και πριν από αυτό, όμως, η Μόσχα ίσως έχει στο μυαλό της διαφορετικά το θέμα με τα πυρηνικά. Όπως σημειώνεται εντός Ρωσίας, η εφεύρεση των πυρηνικών όπλων ήταν μια τεχνολογική ανακάλυψη που αναμόρφωσε τις παγκόσμιες υποθέσεις. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τα πυρηνικά όπλα καθορίζουν την στρατιωτική ιεραρχία των κρατών, δημιουργώντας μια απειλή που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει.
Ίσως η πιο βαθιά τους συνέπεια είναι η εμφάνιση κρατών που είναι ουσιαστικά άτρωτα στην εξωτερική επιθετικότητα, τονίζεται. Αυτό δεν ίσχυε ποτέ στη μακρά ιστορία του πολέμου. Όσο ισχυρό κι αν ήταν ένα κράτος, ένας συνασπισμός αντιπάλων μπορούσε πάντα να το νικήσει. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες ήταν ευάλωτες σε εισβολές. Οι μοναρχίες της εποχής του Διαφωτισμού -συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας- εξαρτιόνταν από ένα σύστημα ισορροπίας δυνάμεων όπου κανένα έθνος από μόνο του δεν μπορούσε να κυριαρχήσει στα υπόλοιπα.
Αλλά με τα πυρηνικά όπλα, αυτή η ισορροπία άλλαξε. Δύο χώρες – η Ρωσία και οι ΗΠΑ – διαθέτουν πλέον τόσο συντριπτική καταστροφική ικανότητα που καμία από τις δύο δεν μπορεί να απειληθεί σοβαρά, πόσο μάλλον να ηττηθεί, ακόμη και από έναν συνασπισμό. Η Κίνα, επίσης, εντάσσεται σταδιακά σε αυτό το αποκλειστικό επίπεδο, αν και το οπλοστάσιό της εξακολουθεί να μην βρίσκεται στο επίπεδο των δύο προαναφερθεισών χωρών.
Υπό αυτή την έννοια, τα πυρηνικά όπλα έχουν φέρει ένα παράξενο είδος ειρήνης: Όχι από την εμπιστοσύνη, αλλά από τον τρόμο. Ο πόλεμος μεταξύ πυρηνικών υπερδυνάμεων δεν είναι μόνο αδιανόητος, αλλά και πολιτικά παράλογος, όπως αναφέρεται.
Το να γίνει κανείς πυρηνική υπερδύναμη, ωστόσο, είναι εξαιρετικά δαπανηρό. Ακόμη και η Κίνα, με τους τεράστιους πόρους της, μόλις πρόσφατα άρχισε να πλησιάζει την κλίμακα των ρωσικών και αμερικανικών αποθεμάτων. Λίγοι άλλοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να ακολουθήσουν την ίδια πορεία.
Μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ινδία, το Πακιστάν, η Βραζιλία, το Ιράν, η Ιαπωνία, ακόμη και μικρότερες όπως το Ισραήλ, δεν επιδιώκουν στρατιωτική ανωτερότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Οι πυρηνικές τους φιλοδοξίες, όπου υπάρχουν, φέρονται να είναι περιφερειακής φύσης – στοχεύουν στην αποτροπή γειτόνων, όχι στην κατάκτηση ηπείρων. Τα περιορισμένα οπλοστάσιά τους δεν διαταράσσουν την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Στον σημερινό κόσμο, τα μη πυρηνικά κράτη είναι πολύ πιο ευάλωτα σε επιθέσεις. Υπάρχει η άποψη πως η διάδοση πυρηνικών όπλων θα εξασφαλίσει την ειρήνη. Οι περισσότερες χώρες θα κατασκευάσουν, δηλαδή, μέτρια αποτρεπτικά μέσα, αρκετά για να θωρακιστούν από εισβολές, αλλά όχι για να απειλήσουν την παγκόσμια ασφάλεια και να αλλάξουν τις παγκόσμιες ισορροπίες και την πρωτιά Ρωσίας και ΗΠΑ.
Εντός Ρωσίας λοιπόν γράφεται πως η διάδοση των πυρηνικών όπλων μπορεί να είναι λυπηρή. Μπορεί να περιπλέξει την διπλωματία. Αλλά δεν είναι τρέλα. Είναι μια ορθολογική αντίδραση κυρίαρχων κρατών σε ένα σύστημα όπου μόνο τα πυρηνικά όπλα μπορούν πραγματικά να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.
Όπως σχολιάζεται, ένας κόσμος με 15 πυρηνικές δυνάμεις μπορεί να μην είναι ιδανικός, αλλά είναι διαχειρίσιμος – ειδικά αν οι κυρίαρχοι παράγοντες ενεργήσουν με αυτοσυγκράτηση και υπευθυνότητα. Η Ρωσία, ως μία από τις αρχικές πυρηνικές δυνάμεις, κατανοεί καλά αυτό το βάρος. Τι συμβαίνει όμως με την διεθνιστική Δύση;
Ο πλανήτης φέρεται να εισέρχεται σε μια νέα πυρηνική εποχή. Θα επιτρέψουν οι διεθνιστές να αποκτήσουν και άλλες χώρες πυρηνικά, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία δυνάμεων; Ή μήπως στόχος είναι ο πλήρης αφοπλισμός, προκειμένου να εφαρμοστεί η διεθνιστική συνταγή παγκόσμιας ειρήνης χωρίς αντίπαλο να την απειλεί;
