Στην Γερμανία, αφότου το δεξιό κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) χαρακτηρίστηκε σε ομοσπονδιακό επίπεδο ως «εξτρεμιστικό», κάτι που αποσύρθηκε προσωρινά, η πολιτική κρίση έχει ριζώσει, ειδικά μετά την αποτυχία του επικεφαλής της κεντροδεξιάς CDU, Φρίντριχ Μερτς, να εκλεγεί με την πρώτη ψηφοφορία ως καγκελάριος, κάτι που τελικά επετεύχθη με την δεύτερη.
Θα καταφέρει η AfD να αποφύγει εντελώς τις πρακτικές των διεθνιστών;
Αν όχι, η κίνηση κατά της AfD φέρεται να συνιστά μια σοβαρή και λανθασμένη κλιμάκωση, με τρεις τρόπους:
- Επιτρέπει στην κυβέρνηση να ενισχύσει στο μέγιστο την κατασκοπεία της AfD μέσω παρακολούθησης και πληροφοριοδοτών
- Στιγματίζει σε μεγάλο βαθμό το κόμμα στη δημόσια σφαίρα.
- Έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες πλήρους απαγόρευσης του κόμματος.
Μέχρι στιγμής, η γερμανική νομοθεσία καθιστά δύσκολη την πλήρη απαγόρευση ενός κόμματος: Μόνο τρία θεσμικά όργανα μπορούν να ξεκινήσουν την νομική διαδικασία – το κοινοβούλιο, το ομοσπονδιακό συμβούλιο (η άνω βουλή, που εκπροσωπεί τα κρατίδια της Γερμανίας) και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στο Βερολίνο – και μόνο το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας μπορεί να αποφασίσει για μια τέτοια υπόθεση. Παρόμοια εμπόδια θα έπρεπε να ξεπεραστούν για να στερηθεί η AfD της δημόσιας χρηματοδότησης.
Αν γινόταν δε μια προσπάθεια απαγόρευσης του AfD και αποτύγχανε, το μόνο κόμμα που θα ωφελούνταν από αυτήν θα ήταν, προφανώς, το AfD! Τότε θα μπορούσε να διεκδικήσει τόσο τον μανδύα του μαρτυρίου όσο και την νίκη επί του διεθνιστικού γερμανικού κράτους και των νόμων του. Όπως ο Ντόναλντ Τραμπ πρόσφατα στις ΗΠΑ, η AfD έχει μια εγγενή ικανότητα να επωφελείται πολιτικά από διώξεις, σχολιάζεται μεταξύ άλλων.
Όπως σχολιάζεται, ακόμα κι αν μια προσπάθεια απαγόρευσης ήταν επιτυχής, η απλή κατάργηση ενός κόμματος που υποστηρίζεται από το ένα τέταρτο (και συνεχίζει να αυξάνεται) των Γερμανών ψηφοφόρων θα προκαλούσε, φυσικά, τεράστιες, δικαιολογημένες απογοητεύσεις και μια μαζική λαϊκή αντίδραση. Υπάρχουν όμως ακόμη περισσότεροι – και πιο θεμελιώδεις – λόγοι για τους οποίους τόσο ο τρέχων εξοστρακισμός της AfD όσο και μια πιθανή πλήρης απαγόρευση δεν θα ήταν και τόσο καλή ιδέα.
Καταρχάς, διάφοροι σχολιαστές και πολιτικοί έχουν ήδη επισημάνει ότι όλο αυτό είναι πιθανό να ενισχύσει το λεγόμενο «τείχος προστασίας», δηλαδή, στην ουσία, την πολιτική όλων των άλλων κομμάτων να αποκλείουν την AfD ως εταίρο συνασπισμού, δηλαδή να το αποκλείουν συστηματικά από την κυβέρνηση ανεξάρτητα από το πόσοι Γερμανοί ψηφίζουν υπέρ του. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι, τόσο από άποψη αριθμών όσο και από άποψη ιδεολογικής συγγένειας, η AfD, και όχι το SPD, θα έπρεπε να σχηματίσει κυβέρνηση με την CDU: Το τείχος προστασίας έχει ήδη σημαντικές στρεβλωτικές επιπτώσεις στις εκλογικές συνέπειες, και όλοι οι Γερμανοί μπορούν να το δουν.
Το τείχος προστασίας σημαίνει επίσης ότι πλέον περισσότερο από το ένα πέμπτο των Γερμανών ψηφοφόρων είναι, στην πραγματικότητα, εν μέρει στερημένοι του δικαιώματος ψήφου και αντιμετωπίζονται ως ψηφοφόροι δεύτερης κατηγορίας και, ως εκ τούτου, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ψήφοι τους σαφώς στερούνται δύναμης που έχουν όλες οι άλλες ψήφοι, δηλαδή, να επηρεάσουν δυνητικά όχι μόνο την σύνθεση του κοινοβουλίου αλλά και τη σύνθεση της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, το τείχος προστασίας φέρεται να είναι μια κατάφωρη μορφή μαζικής διάκρισης. Αυτό που το καθιστά ιδιαίτερα επιβλαβές είναι ότι η AfD κυριαρχεί σε αυτό που κάποτε ήταν η Ανατολική Γερμανία (DDR). Ως εκ τούτου, η διάκριση εναντίον του και των ψηφοφόρων του σημαίνει, αναπόφευκτα, διακρίσεις όχι μόνο πολιτικές και περιφερειακές, χωρίζοντας την Γερμανία στα δύο.
Όλα αυτά συνιστούν μια συγκλονιστική αλήθεια για την Γερμανία.
Μένει να φανεί μέχρι που θα πάει το πράγμα…
