Ακολουθεί η συγκινητική ανάρτησή του:

Ένας χρόνος χωρίς τον πατέρα μας.
Πριν έναν χρόνο, στις 25 Απριλίου 2024, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Ήταν ο άνθρωπος, που μαζί με τη μητέρα μου, με στήριξαν όσο κανείς άλλος, που με ενέθρεψε -θεωρώ- όπως έπρεπε, που με ενθάρρυνε καθημερινά, που ήταν αυστηρός αλλά και δίκαιος, που παρόλο που δεν ήταν πλούσιος δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, που έκανε 2 δουλειές για να μας προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε στο μεγάλωμά μας, που πάντα με πίστευε όταν ξεκινούσα να χτίζω το κάθε όνειρο μου.
Εδώ και ένα χρόνο, υπάρχουν κάποιες στιγμές που κουβαλάω μέσα μου σαν ανεξίτηλες εικόνες. Είναι οι στιγμές που με πόνεσαν όσο τίποτα άλλο, αλλά και που με δένουν για πάντα μαζί του.
Σήμερα θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Γιατί όταν δεν μπορείς να τις κρατήσεις πια μέσα σου, τότε ίσως είναι ώρα να τις εξωτερικεύσεις.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές ήταν όταν αντίκρισα τον πατέρα μου στο νοσοκομείο, μια μέρα πριν φύγει από τη ζωή. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, αδύναμος, δεν είχε καν τη δύναμη να ανοίξει τα μάτια του, αλλά με άκουγε. Του μιλούσα για το Κέντρο Μελέτης μου τότε δημιουργούσα, και εκείνος -παρότι εξαντλημένος- κουνούσε το κεφάλι του καταφατικά. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ έτσι. Βγήκα έξω να κλάψω, για να μην με καταλάβει. Και όμως, από αυτό το μικρό νεύμα του άντλησα όση δύναμη χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Ήταν η τελευταία του σιωπηλή στήριξη.