Μεταξύ άλλων αναφέρεται:

«Η εποχή που η Γερμανία μπορούσε να καθίσει αναπαυτικά σε δύο καρέκλες και να εκμεταλλευτεί τόσο την χρήσιμη καλή σχέση με τη Μόσχα όσο και τον υποτιθέμενο ηγετικό της ρόλο στην Ευρώπη έχει τελειώσει οριστικά. Η Γερμανία προσπαθεί τώρα να ξαναβάλει την χυμένη οδοντόκρεμα στο σωληνάριο, που είναι ειλικρινά ένα αξιολύπητο θέαμα και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικά διδακτικό μάθημα για τον κόσμο. Η πλήρης και αμετάκλητη σπατάλη ενός τεράστιου δυναμικού που έχει δημιουργηθεί με κόπο επί δεκαετίες σε λιγότερο από ένα χρόνο είναι επίσης ένα επίτευγμα που κανείς δεν θα μπορεί να μιμηθεί σύντομα.

Αυτό είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο δεδομένου ότι οι γερμανικές ελίτ (το τμήμα τους επικεντρωνόταν στα εθνικά συμφέροντα της χώρας) είχαν μακρά ιστορία στρατηγικού οράματος και καλά μελετημένες πολιτικές. Χάρη στην επιμονή τους και την αίσθηση του μέτρου, η Γερμανία είχε γίνει η οικονομική μηχανή και η γεωπολιτική δύναμη στην Ευρώπη.

Πώς θα μπορούσε ένα τόσο τεράστιο γεωπολιτικό κεφάλαιο να κατασπαταληθεί τόσο βιαστικά και ανόητα;

Αναμφίβολα μέρος της απάντησης έγκειται στη συνεχιζόμενη θέση της Γερμανίας ως κατεχόμενης χώρας. Η Ουάσιγκτον (σ.σ. Βαθύ Κράτος διεθνιστών στις ΗΠΑ) έχει καταφέρει να ελέγχει ορισμένους από την γερμανική ηγετική ελίτ. Μεταξύ των συνειδητών και ασυνείδητων συνεργών των ΗΠΑ είναι πολιτικά κόμματα, μεγάλα μέσα ενημέρωσης και ορισμένες εταιρείες. Επιπλέον, οι Αμερικανοί φαίνεται ότι κατάφεραν, αν όχι να σπάσουν, τουλάχιστον να ευνουχίσουν το γερμανικό πνεύμα. Για το λόγο αυτό, το Βερολίνο υπακούει πλέον τον αρχιστράτηγο πίσω από τον Ατλαντικό.

Ωστόσο, δεν ήταν αυτό που αποδείχθηκε μοιραίο για την Γερμανία, αλλά η βαθιά ριζωμένη ρωσοφοβία των ελίτ της, που είχε έρθει στο φως τα τελευταία χρόνια και κληρονομήθηκε από την εποχή πριν από το 1945. Σήμερα αναγνωρίζουμε ότι κανένας από αυτούς δεν μας συγχώρεσε τη νίκη μας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα την κατάληψη του Βερολίνου, ούτε την ευφορία μας για μια ισότιμη εταιρική σχέση.

Εξάλλου, το σημερινό γεωπολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει ωθήσει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας προέκυψε μόνο επειδή πριν από σχεδόν ένα χρόνο όλες οι ελίτ της, τόσο φιλοατλαντικές όσο και εθνικά προσανατολισμένες, ενώθηκαν σε έναν πικρό και σφιχτά συνδεδεμένο αντιρωσικό συνασπισμό. Δηλαδή, ακόμη και οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας έχουν πετάξει την αίσθηση της αυτοσυντήρησής τους στη θάλασσα και με ενθουσιασμό έχουν πριονίσει το υποκατάστημα στο οποίο κάθονταν οι εταιρείες τους. Εξαιρέσεις όπως ο Gerhard Schröder, ο οποίος μάταια προσπάθησε να αλλάξει γνώμη στους συναδέλφους του, μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού.

photo freepik