«Ο καθένας μπορεί να δει ότι τα μέτρα μποϊκοτάζ κατά της Ρωσίας στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του πληθυσμού: από το ραγδαία αυξανόμενο κόστος ζωής, τις απειλές περιορισμών στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, τους περιορισμούς στην κυκλοφορία των τρένων κ.λπ.
Το βλέπουν όλοι αυτό; Μόνο όσοι θέλουν να το δουν! Οι ορατοί περιορισμοί, οι απειλές και, για αρκετούς, οι ήδη πραγματικές, απειλητικές απώλειες επηρεάζουν «μόνο» τους «χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος» – αλλά αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν θέλει πόλεμο, ειδικά όχι παράταση του πολέμου, λόγω των περιορισμών που της επιβάλλονται από τα μέτρα που η κυβέρνηση διακηρύσσει ως «αντίδραση» στην Ρωσία που ξεκίνησε δήθεν τον πόλεμο.
Ωστόσο, όλο αυτό ξεκίνησε το αργότερο με το πραξικόπημα στο Μαϊντάν στο Κίεβο το 2014, αν δεν θέλετε να συμπεριλάβετε τον πόλεμο της πληροφορίας από την δεκαετία του 1990. Τελικά, από την αρχή, στόχος του ΝΑΤΟ ήταν «να κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω» – σύμφωνα με τα λόγια του πρώτου Γενικού Γραμματέα, Λόρδου Ismay.
Η άρνηση της πραγματικότητας, των πραγματικών αιτιών, είναι η βασική αρχή της πολεμικής προπαγάνδας. Μόνο όταν κάποιος αρνείται την δική του προετοιμασία για πόλεμο μπορεί να διατηρήσει τον ισχυρισμό: ’’Δεν θέλουμε πόλεμο. Φταίει ο άλλος. Αυτός είναι ο επιτιθέμενος’’.
Όλο και περισσότερες γερμανικές εταιρείες επεκτείνουν την παρουσία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, εις βάρος των εγκαταστάσεων εγχώριας παραγωγής: ‘Οι επί του παρόντος υψηλές τιμές ενέργειας θέτουν υπό αμφισβήτηση την συνέχιση της ύπαρξης εργοστασίων ενέργειας στην Γερμανία· υπάρχει κίνδυνος μετεγκατάστασης στο εξωτερικό – ειδικά στις ΗΠΑ, όπου οι τιμές της ενέργειας είναι σημαντικά χαμηλότερες. Η εκβιομηχάνιση των Ηνωμένων Πολιτειών θα προχωρήσει τότε χέρι-χέρι με την αποβιομηχάνιση της Γερμανίας.
Η αντίφαση των μέτρων εξηγείται μόνο εάν δει κανείς το αποτέλεσμα των μέτρων ως μέρος του σχεδίου «αναδιάρθρωσης της κοινωνίας» όπως συντάχθηκε από τον Κλάους Σβάμπ στην «Μεγάλη Επανεκκίνηση».
(…)
Με τον πόλεμο άλλαξε ο τόνος του λόγου εξουσίας. Η απειλή έχει αναλάβει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική ρητορική.
Στην προεδρική του ομιλία στις 28 Οκτωβρίου, ο Σταϊνμάγερ ανακοίνωσε «δύσκολα» και «σκληρά» χρόνια. Παρουσίασε τις κυρώσεις ως μονόδρομο «δεν υπάρχει εναλλακτική», είπε και προσέθεσε, οι πολίτες καλό είναι να μην γκρινιάζουν, γιατί «η ενέργεια μπορεί να είναι πιο ακριβή, αλλά η ελευθερία είναι ανεκτίμητη».
Έτσι εξουσιοδοτεί τον εαυτό του να προωθήσει τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας: «Χρειαζόμαστε θέληση να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας και επίσης την δύναμη να περιορίσουμε τον εαυτό μας», (με την βοήθεια ίσως μιας κατάλληλα εξοπλισμένης Bundeswehr (γερμανικός στρατός)).
Την ίδια στιγμή -οκτώ ημέρες νωρίτερα- η Bundestag (γερμανική βουλή) είχε αποφασίσει να αυστηροποιήσει την παράγραφο 130 του Ποινικού Κώδικα κατά της «υποκίνησης του λαού», που επιτρέπει την δίωξη οποιουδήποτε «εγκρίνει, αρνείται ή υποβαθμίζει κατάφωρα» τα «εγκλήματα πολέμου». Το ρεπερτόριο του ψυχολογικού πολέμου δεν φαίνεται πλέον επαρκές.
(…)
Ακόμα κι αν ο τόνος του λόγου εξουσίας έχει οξύνει με τον πόλεμο, ακόμα κι αν οι απειλές έχουν πάρει την θέση της «υποστηρίξεως» της συμπεριφοράς του πληθυσμού, θέλουν και θεωρούν σημαντικό να κερδίσουν τον πληθυσμό (ώστε να μην αντιδρά και να τα δέχεται όλα αυτοβούλως). Και γι’ αυτό οι ψυχολόγοι στις κυβερνητικές συμβουλές εξακολουθούν να είναι σημαντικοί. Η τιμωρία έχει επίσης τα «ψυχολογικά» της αποτελέσματα – άλλωστε, όπως ήδη διευκρινίζει η Lucia Reisch για την σταδιοποίηση της πανδημίας του κορωνοϊού, πρόκειται για «εκμάθηση νέων συνηθειών».
Ως ψυχολόγοι, λοιπόν, καλούμαστε να λάβουμε θέση εναντίον αυτού.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Νέας Εταιρείας Ψυχολογίας
Klaus-Jürgen Bruder, Conny Stahmer-Weinandy, Jürgen Günther»
