Μπορείτε να ταξιδέψετε από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη ασφαλείς από τη βροχή, την καυτή ζέστη του καλοκαιριού ή το παγωμένο κρύο του χειμώνα; Λοιπόν, στη Μινεάπολη της Μινεσότα, μπορείτε. Όχι σε κάθε δρόμο, φυσικά, αλλά στις κύριες διαδρομές που σας επιτρέπουν να περιηγηθείτε σε ολόκληρη την περιοχή του κέντρου της πόλης. Αυτό είναι δυνατό χάρη σε ένα σύστημα ελεγχόμενων από το κλίμα διαδρόμων γνωστών ως Minneapolis Skyway System .

Η ιδέα δεν είναι αποκλειστικά πρωτότυπη σε αυτήν την αμερικανική πόλη. Η σύνδεση τετραγώνων ή οικοδομικών τετραγώνων μέσω περασμάτων είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο πολεοδομικός σχεδιασμός, και το να το κάνουμε με ένα άγγιγμα φινέτσας, μέσω υπερυψωμένων διαδρόμων αντί για υπόγεια περάσματα, έχει επίσης αρκετούς αιώνες ιστορίας.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δύο διάσημες περιπτώσεις όπως η Ενετική Γέφυρα των Στεναγμών ή ο Φλωρεντινός Διάδρομος Βαζάρι , και οι δύο από τον 16ο αιώνα. Αν και είναι αλήθεια ότι δεν ήταν ανοιχτά στο κοινό και είχαν συγκεκριμένες χρήσεις (η πρώτη για να συνδέσει τη φυλακή με το παλάτι των Δόγηδων· η δεύτερη για να κάνει το ίδιο μεταξύ των ανακτόρων Vecchio και Pitti).

Υπάρχουν περισσότερα ιστορικά παραδείγματα, ορισμένα συγκεντρωμένα στη Δανία, όπως η πεζογέφυρα του 18ου αιώνα που συνδέει ένα ζευγάρι κτιρίων στην Κοπεγχάγη ή αυτό της ίδιας εποχής και παρόμοιας χρήσης στο Faaborg.

Αλλά είναι στην εποχή μας που οι υπερυψωμένοι διάδρομοι φαίνεται να προσελκύουν ιδιαίτερα την προσοχή των αρχιτεκτόνων και των πολεοδόμων. Μπορούμε να τα βρούμε σχεδόν σε κάθε ήπειρο, με ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά παραδείγματα να είναι το City of London Pedway Scheme , που αναπτύχθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης για την αναδιοργάνωση της κυκλοφορίας του Λονδίνου και εξακολουθεί να επεκτείνεται σήμερα.

Στην Ασία ξεχωρίζει το Central Eleved Walkway στο Χονγκ Κονγκ, ένα δίκτυο κλιματιζόμενων διαδρόμων που προστατεύουν τους πεζούς από τη ζέστη και την υγρασία. Αλλά είναι στην Αμερική όπου η ιδέα φαίνεται να έχει κυριαρχήσει πιο έντονα, ειδικά στο βόρειο τμήμα, λόγω του σκληρού κλίματος. Το Κάλγκαρι, για παράδειγμα, έχει ένα σύστημα 18 χιλιομέτρων που ονομάζεται +15 (για το μέσο ύψος σε πόδια στο οποίο βρίσκονται οι διάδρομοι).

Ωστόσο, όλες αυτές οι περιπτώσεις – και υπάρχουν πολλές άλλες – υπολείπονται σε σύγκριση με το Minneapolis Skyway System, το οποίο έχει συνολικά σχεδόν 18 χιλιόμετρα υπερυψωμένων διαδρόμων που συνδέουν 80 τετράγωνα στο κέντρο της πόλης. Μόνο τρεις καναδικές πόλεις το ξεπερνούν: Τορόντο, Μόντρεαλ και Έντμοντον, που ωστόσο παρουσιάζουν μια διαφορά: έχουν κάνει το ίδιο αλλά υπόγεια.

Έτσι, το PATH του Τορόντο έχει περίπου 30 χιλιόμετρα τούνελ και αναμένεται να διπλασιάσει αυτό το ποσό. Το RÉSO του Μόντρεαλ, ευρέως γνωστό ως La ville souterraine , φτάνει τα 32 χιλιόμετρα. και το Pedway του Έντμοντον εκτείνεται 13 χιλιόμετρα. Όλα αυτά είναι πολύ ευπρόσδεκτα όταν αρχίζουν οι σκληρές χιονοπτώσεις του χειμώνα.

Η Μινεάπολη είναι μια πόλη στη Μινεσότα των Η.Π.Α.-που συνορεύει με τον Καναδά-με πολύ περισσότερους από 385.000 κατοίκους. Το κλίμα της είναι ηπειρωτικό, με ζεστά, υγρά καλοκαίρια και πολύ κρύους, ξηρούς χειμώνες, έτσι η μια εποχή έχει άφθονες βροχοπτώσεις (βροχή, χιόνι, καταιγίδες) και την άλλη ακραία ζέστη, για να μην αναφέρουμε τους ανεμοστρόβιλους. Η υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία ήταν 42ºC (τον Ιούλιο του 1936) και η χαμηλότερη ήταν -41ºC (τον Ιανουάριο του 1888), γεγονός που δίνει μια ιδέα για την ταλαιπωρία που μπορεί να προκαλέσει ένα τέτοιο εύρος στους κατοίκους που πρέπει να βγουν έξω. Ίσως το χειρότερο είναι ότι η μέση ετήσια θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 7,4ºC.

Είναι, λοιπόν, η πιο κρύα πόλη της χώρας, που οδήγησε σε κάποιο τρόπο να καταπολεμηθεί η αδυσώπητη φύση τη δεκαετία του 1960. Έτσι, εμπνευσμένη από τα ιστορικά προηγούμενα που αναφέρθηκαν προηγουμένως και έχοντας ως σημείο εκκίνησης το μοντέλο των εμπορικών κέντρων, τα οποία δημιουργούν το δικό τους τεχνητό μικροκλίμα στο εσωτερικό, η Crown Iron Works Company κατέληξε στην ιδέα των ελεγχόμενων από το κλίμα διαδρόμων που θα επέτρεπαν στους ανθρώπους να διασχίζουν την πόλη σε παρόμοιες συνθήκες, μετακινείται από κτίριο σε κτίριο, από το ένα τετράγωνο στο άλλο, χωρίς να χρειάζεται να βγαίνει έξω. Τα δύο πρώτα χτίστηκαν το 1962 και το 1963, συνδέοντας τρία κτίρια: το νεοάνοιξε Northstar Center , το Northwestern Bank και το Roanoke . Το δεύτερο χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.

Μια δεκαετία αργότερα, το δίκτυο επεκτάθηκε με επτά ακόμη κλειστές γέφυρες, αν και δεν είχαν ένα κεντρικό σημείο που θα χρησίμευε ως σύνδεσμος ολόκληρου του συστήματος, το οποίο έγινε πραγματικότητα το 1974: το Κέντρο IDS , ένας ουρανοξύστης που θα γινόταν ο ψηλότερος στην η πολιτεία (σήμερα έχει ύψος 241 μέτρα μετά από μεταγενέστερη επέκταση) και το όνομα της οποίας προήλθε από την έδρα της εταιρείας χρηματοοικονομικών υπηρεσιών Investors Diversified Services, Inc. (τώρα μετονομάστηκε σε Ameriprise Financial ). Οι διάδρομοι εκτείνονταν σε τέσσερις κατευθύνσεις από τον πύργο και διέθετε μια κεντρική περιοχή, όπως ένας καλυμμένος διανομέας αίθριου, που ονομάζεται Crystal Court .

Το 1976, το σύστημα Skyway της Μινεάπολης είχε αναπτυχθεί αρκετά ώστε να ήταν απαραίτητο να σημάνουμε οδηγίες μέσα σε αυτό και να δημιουργήσουμε τον πρώτο χάρτη, ακριβώς όπως ένα σύστημα μετρό. Ο χρήστης αυτής της άνευ προηγουμένου υπηρεσίας μπορεί να επισκεφτεί τράπεζες, εστιατόρια, καταστήματα, ξενοδοχεία, γραφεία, κυβερνητικά γραφεία, περίπου είκοσι σημαντικά κτίρια, ακόμη και αθλητικές εγκαταστάσεις (συμπεριλαμβανομένου του γηπέδου μπέιζμπολ) χωρίς να χρειάζεται να βγει έξω (κάτι που, παρεμπιπτόντως, έχει οδηγήσει στο δρόμο -επίπεδο οι έμποροι να διαμαρτυρηθούν). Η αναγκαιότητα οξύνει την εφευρετικότητα.

photo: pixabay