Έχοντας περπατήσει σε όλο τον κόσμο για 27 χρόνια, αντιμετωπίζοντας τα πάντα, από πολικές αρκούδες μέχρι κλέφτες που οπλίζονταν με όπλα, υπάρχει ένα περιστατικό που τρομοκράτησε περισσότερο τον Καρλ Μπούσμπι.
Έχοντας περπατήσει σε όλο τον κόσμο για 27 χρόνια, αντιμετωπίζοντας τα πάντα, από πολικές αρκούδες μέχρι κλέφτες που οπλοφορούσαν, ο Καρλ Μπούσμπι επιστρέφει επιτέλους σπίτι του.
Ο νομάς έχει διασχίσει θανατηφόρες ζούγκλες, έχει επιβιώσει από ανέμους -51°C και έχει κοιμηθεί σε πάγο στη μέση του ωκεανού κατά τη διάρκεια της απίστευτης περιπέτειάς του.
Ο πρώην Βρετανός αλεξιπτωτιστής, ο οποίος δεν έχει επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη δεκαετία του 1990, αναμένεται να μεταβεί στο σπίτι της μητέρας του στο Χαλ σε λίγους μήνες.
Το επικό κατόρθωμα, που ονομάστηκε «Εκστρατεία του Γολιάθ», έκανε τον Καρλ τον πρώτο άνθρωπο που έχει περπατήσει σε όλο τον κόσμο «ασταμάτητα».
Υπολόγιζε ότι η αποστολή θα του έπαιρνε οκτώ χρόνια, αλλά σχεδόν 27 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να περπατάει.
Η έμπνευση για την περιπέτεια-μαμούθ προήλθε από την εποχή που υπηρέτησε στις ένοπλες δυνάμεις.
Ο Καρλ κατατάχθηκε στον στρατό στα 16 του και, όπως και άλλοι αλεξιπτωτιστές, «έμαθε να κάνει τα πάντα με τα πόδια», ένα μάθημα που θα διαμόρφωνε μια 27χρονη παγκόσμια πορεία.
«Ο στρατός είχε να κάνει με την απόσταση, την αντοχή και την ικανότητα ανεξαρτησίας», είπε.
«Και έτσι, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η ιδέα διαμορφώθηκε πραγματικά με το ερώτημα, πόσο μακριά θα μπορούσες να φτάσεις;»
Ο Καρλ όρισε την αποστολή με δύο απλούς κανόνες. Πρώτον, ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανένα μέσο μεταφοράς για να προχωρήσει.
Και δεύτερον, ότι δεν μπορούσε να πάει σπίτι μέχρι να φτάσει με τα πόδια.
«Είναι απίστευτο πόσο περίπλοκος μπορεί να γίνει ο κόσμος όταν αυτοί οι δύο κανόνες συναντούν την πραγματικότητα», είπε.
Μετά από έντεκα χρόνια στρατιωτικής θητείας, σε ηλικία 28 ετών, ξεκίνησε από την Πούντα Αρένας, μια μικρή πόλη κοντά στην άκρη της νοτιότερης περιοχής της Παταγονίας της Χιλής.
Όταν ξεκίνησε το 1998, ο Καρλ δεν είχε χορηγούς και το ταξίδι είχε να κάνει με «καθαρή επιβίωση».
«Δεν υπήρχε καμία χρηματοδότηση», είπε. «Έπρεπε απλώς να βρεις ό,τι μπορείς να φας και να συνεχίσεις να κινείσαι. Αλλά μπορούσες να βρεις αρκετό φαγητό στην άκρη του δρόμου».
Περπατώντας έως και 30 χιλιόμετρα την ημέρα, ο Καρλ ζούσε όσο το δυνατόν φθηνότερα, κοιμόταν στη σκηνή του και αναζητούσε την τροφή του.
«Στη Λατινική Αμερική, μπορείς να τη γλιτώσεις με μια τσέπη γεμάτη ρύζι, ένα σορτς και ένα μπλουζάκι», θυμήθηκε.
Κατασκήνωσε «σχεδόν σε οποιαδήποτε επιφάνεια μπορείτε να φανταστείτε» – από αιώρες στη ζούγκλα μέχρι παγοκρύσταλλους στη μέση του ωκεανού.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας, ο Καρλ αντιμετώπισε ατελείωτες προκλήσεις που απειλούσαν να τερματίσουν απότομα την αποστολή του.
Στο Περού, υπέφερε από μια σοβαρή στομαχική λοίμωξη και πολλαπλές δευτερογενείς λοιμώξεις που τον έκαναν να διπλώνεται από τον πόνο κάθε τρία μέτρα που περπατούσε.
«Εννοώ, ζεις πάνω σε σκουπίδια στην άκρη του δρόμου, οπότε συμβαίνουν αυτά τα πράγματα», είπε.
Ο Καρλ ήταν σε ανησυχητική κατάσταση και νοσηλεύτηκε για μια σειρά αντιβιοτικών.
«Παραλίγο να με αφήσουν αναίσθητο για μερικές μέρες.»
Κρατήθηκε υπό την απειλή όπλου στη ζούγκλα
Μόλις ανάρρωσε, συνέχισε βόρεια, διασχίζοντας ολόκληρη την Αμερική, συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου χάσματος Νταριέν, της μόνης χερσαίας γέφυρας μεταξύ Νότιας και Κεντρικής Αμερικής.
Συνδέοντας την Κολομβία και τον Παναμά, είναι γνωστό ότι είναι μια από τις πιο αφιλόξενες περιοχές στον κόσμο χάρη στην πυκνή ζούγκλα της και την εγκληματική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα μέσα σε αυτήν.
Ο Καρλ ανέλαβε αυτό το «απολύτως εξαντλητικό» μέρος του ταξιδιού το 2000.
Κατά τη διάρκεια της διέλευσης, τον κράτησαν υπό την απειλή όπλου πολλές φορές, τόσο από τους Κολομβιανούς όσο και από τους Παναμέζους.
«Σέρνεσαι ή γλιστράς μέσα από την πρώτη γραμμή των μαχών μεταξύ αυτού που ήταν τότε οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας, ο κολομβιανός στρατός και αντάρτικες ομάδες».
«Αυτό ήταν ένα από τα πιο δύσκολα, τρομακτικά πράγματα που έχω κάνει. Ήταν απίστευτα τρομακτικό».
Όσο περισσότερα χιλιόμετρα έκανε ο Καρλ πίσω του, τόσο περισσότερο αυξανόταν η υποστήριξή του.
Δημιούργησε έναν ιστότοπο για να λαμβάνει δωρεές και κατάφερε να εξασφαλίσει μια συμφωνία για βιβλίο, ώστε να χρηματοδοτήσει τον τεχνικό εξοπλισμό και την εξειδικευμένη εφοδιαστική που απαιτούνται για τους ακραίους χειμώνες που θα έρχονταν στο επόμενο σκέλος, το οποίο θα τον οδηγούσε στη Βόρεια Αμερική και στα βάθη της Αρκτικής.
« Μάχη με τους αρκτικούς ανέμους των -98°C»
Από την Αλάσκα, ξεκίνησε στον Βερίγγειο Πορθμό, διασχίζοντας τη Ρωσία, ένα φημισμένα εχθρικό πολικό τοπίο που τον είδε να παλεύει με «θανατηφόρες θερμοκρασίες» -51 βαθμών Κελσίου, με τους ψυχρούς ανέμου να κάνουν την θερμοκρασία να μοιάζει με -98.
Εκεί έξω, η επιβίωση σήμαινε να τρως ό,τι παρείχε η Αρκτική, λίπος φαλαινών, φώκιας, ακόμη και κρέας πολικής αρκούδας.
Ένας Γάλλος τυχοδιώκτης, ο Ντιμίτρι Κίφερ, ο οποίος συνόδευσε τον Καρλ σε αυτό το επικίνδυνο τμήμα του ταξιδιού, έβγαλε τα γάντια του «για ένα δευτερόλεπτο» και έχασε τις άκρες τριών δακτύλων.
Το 2006, ο Καρλ και ο Ντιμίτρι έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που διέσχισαν το στενό με τα πόδια, μια πεζοπορία που περιελάμβανε περπάτημα στον πάγο για 14 ολόκληρες ημέρες, πλοήγηση σε κινούμενους πάγους, επικίνδυνα ανοιχτά νερά και την πιθανότητα να συνθλιβούν ανάμεσα σε παγόβουνα.
Ο Καρλ εξακολουθεί να κάνει μια γκριμάτσα στην ανάμνηση: «Θεέ μου. Ήταν απολύτως απαίσιο», θυμήθηκε.
«Αυτές ήταν πραγματικά πολύ άβολες μέρες. Όταν βρίσκεσαι εκεί έξω στην Αρκτική, η απεραντοσύνη είναι απλώς εκπληκτική.»
«Υπάρχει μια τρομακτική ομορφιά. Φρικτό μέρος. Αν δεν έβλεπα ποτέ ξανά χιόνι, θα ζούσα ευτυχισμένος.»
Ήταν έξω σε αυτά τα παγωμένα μέση της βορειοανατολικής Ρωσίας που ο Καρλ αντιμετώπισε την επόμενη απειλητική για τη ζωή του συνάντηση.
Αντιπαράθεση με την πολική αρκούδα
«Ήμασταν παγιδευμένοι ανάμεσα σε σωρούς από θαλάσσιο πάγο και έναν γκρεμό. Και υπήρχε ένα κομμάτι που περπατούσαμε ανάμεσα στα δύο.»
«Μια πολική αρκούδα ήταν ακριβώς εκεί, στη μέση εκείνου του τμήματος, και έσκαβε κάτι.»
«Πλησιάσαμε σιγά σιγά προς το μέρος της. Και σε κάποιο σημείο, για να μας δει καλύτερα, στάθηκε στα πίσω πόδια του και απλώς υψώθηκε στον ουρανό σαν ουρανοξύστης.»
«Ήταν μια τρομακτική στιγμή επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αν αποφάσιζε ότι μας ήθελε, ήμασταν νεκροί.»
«Δεν είχαμε τίποτα μαζί μας εκείνη τη στιγμή, επειδή δεν μας επιτρεπόταν να έχουμε πυροβόλα όπλα όσο ήμασταν στη Ρωσία.»
«Έτσι, κυριολεκτικά δεν είχαμε τίποτα. Αυτό προκάλεσε αρκετή ένταση.»
Παρά τις προκλήσεις, το κίνητρο του Καρλ να ολοκληρώσει την αποστολή δεν έχει ποτέ κλονιστεί.
«Οι άνθρωποι επιμένουν σε κάποιες αρκετά δύσκολες δουλειές και σε πολύ δύσκολους τρόπους ζωής. Αλλά συνεχίζουν και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια.»
«Και αυτό είναι βασικά το ίδιο και με μένα. Αυτό είναι όλο. Είναι απλώς ένα διαφορετικό είδος δουλειάς.»
«Δεν πρόκειται να πάω για περιήγηση στα αξιοθέατα εδώ. Η χρηματοδότηση είναι πολύ περιορισμένη. Δυσκολεύομαι να φτάσω σε κάθε σημείο αναφοράς.»
Ο Καρλ διέσχισε τη Ρωσία και την Κεντρική Ασία, σέρνοντας παράλληλα το ειδικά κατασκευασμένο τρέιλερ του που είχε δέσει γύρω από τη μέση του, ενώ μόνο το βάρος του φαγητού και του νερού πρόσθετε 90 κιλά.
«Ζω αρκετά άνετα», είπε, «ίσως με τα δικά μου κριτήρια».
«Αλλά ανέχομαι πολύ βάρος, το οποίο είναι δύσκολο να μετακινηθώ από μέρος σε μέρος.»
«Ειδικά όταν ανεβαίνετε λόφους και βουνά. Αυτό μπορεί σίγουρα να είναι μια προπόνηση.»
«Κουβαλάω τα πάντα μαζί μου, από -40 βαθμούς μέχρι την ινδική έρημο, είμαι πάντα καλυμμένος.»
«30 Μέρες Δυστυχίας»
Συνέχισε την προέλασή του στην κεντρική Ασία, μέχρι που έφτασε στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας στο Καζακστάν.
Λόγω των περιορισμών στις θεωρήσεις και της πολιτικής έντασης, ο Καρλ βρέθηκε «παγιδευμένος» στη λάθος πλευρά του μεγαλύτερου εσωτερικού υδάτινου όγκου στον κόσμο, ανίκανος να ταξιδέψει μέσω της Ρωσίας προς τα βόρεια, ούτε μέσω του Ιράν προς τα νότια.
Πιστός στο ανθεκτικό πνεύμα και την αδιάκοπη ορμή του, «δεν είχε άλλη επιλογή» από το να κολυμπήσει τα 300 χιλιόμετρα διασχίζοντας τη θάλασσα, παρακάμπτοντας τόσο τη Ρωσία όσο και το Ιράν, και φτάνοντας στο Μπακού, την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν.
Ο Καρλ είχε μικρή εμπειρία στην κολύμβηση και είπε ότι «ποτέ δεν είχε φανταστεί» να διασχίσει μια ανοιχτή θάλασσα όταν ξεκίνησε την επική του πρόκληση.
«Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να προχωράμς περίπου 10 χιλιόμετρα την ημέρα κολυμπώντας.»
«Δεν μου αρέσει το κολύμπι — το μισούσα, ήταν δυστυχία. Αλλά τουλάχιστον μπορούσαμε να το κάνουμε.»
Αφού η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν παρενέβη για να βοηθήσει, ο Καρλ συνοδευόταν από μέλη της ακτοφυλακής και δύο κολυμβητές της εθνικής ομάδας.
Η εξαντλητική κολύμβηση χρειάστηκε 31 ημέρες για να ολοκληρωθεί και η αποστολή συνεχίστηκε, με τον Καρλ να στοχεύει σταθερά στην Ευρώπη.
Επιτέλους, η ευθεία στο σπίτι
Με 48.000 χιλιόμετρα πίσω του, έχοντας διαχειριστεί αμέτρητες επικίνδυνες καταστάσεις, ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ και την πανδημία Covid-19, ο Καρλ βρίσκεται επιτέλους στην «ευθεία».
Τώρα στη Ρουμανία, έχει λιγότερα από 2.000 χιλιόμετρα να διανύσει και θα επιστρέψει σε βρετανικό έδαφος σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Οι σκέψεις του έχουν στραφεί στην πολυαναμενόμενη επιστροφή του στο σπίτι: «Είναι αρκετά τρομακτικό, έχοντας περάσει τόσο πολύ χρόνο στο δρόμο», είπε. «Είναι ανησυχητικό όταν γίνεται πραγματικότητα. Τώρα, στην πραγματικότητα, θα τα καταφέρουμε».
Αλλά η πρόκληση δεν έχει τελειώσει ακόμα. Βλέπει την πεζοπορία ως κάτι που έχει τρία προφανή «κενά», τα οποία είχαν εντοπιστεί από την αρχή, στάδια που θα απαιτούσαν επιπλέον σθένος, ανθεκτικότητα και φαντασία για να ολοκληρωθούν.
Έχει ήδη αντιμετωπίσει το αδίστακτο Darién Gap, μια άνομη ζούγκλα που εκτείνεται στη Νότια και Κεντρική Αμερική, και έχει τολμήσει να διασχίσει τον ανατριχιαστικό Βερίγγειο Πορθμό, όπου τα αρκτικά νερά μετατρέπονται σε πάγο.
Αλλά το τρίτο του «κενό» και ενδεχομένως η πιο δύσκολη δοκιμασία του είναι ακόμα μπροστά του: η διαβόητη Μάγχη.
Ελπίζει να πείσει τις αρχές να τον αφήσουν να περπατήσει μέσα από τη σήραγγα της Μάγχης, αντί να χρειαστεί να επιστρέψει στο νερό.
Όταν ρωτήθηκε αν είναι ενθουσιασμένος με την προοπτική να επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καρλ απάντησε «η γενική αίσθηση είναι όχι», αλλά ανυπομονεί να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του, την οποία δεν έχει δει εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Ο Καρλ σχεδιάζει επίσης να αφοσιωθεί σε μη κερδοσκοπικό έργο και να «ασχοληθεί γρήγορα με μια άλλη αποστολή».
Κοιτάζοντας πίσω σε μια ζωή στο ταξίδι, ο Καρλ λέει ότι η αποστολή δεν δοκίμασε μόνο το σώμα του, αλλά διαμόρφωσε και την άποψή του για την ανθρωπότητα.
Από τους οδηγούς φορτηγών στο βορρά της Ρωσίας, οι οποίοι προσπερνούσαν τακτικά τον Καρλ στο δρόμο και άφηναν κονσέρβες με φαγητό στο χιόνι γι’ αυτόν, μέχρι την οικογένεια στο Περού που τον φιλοξένησε και τον φρόντισε μέχρι να αναρρώσει, λέει ότι η καλοσύνη των αγνώστων τον βοήθησε να ξεπεράσει τα προβλήματα.
«Ο κόσμος είναι το δίκτυο υποστήριξής σου», είπε. «Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματά μου είναι το πόσο εξαιρετικά φιλικός είναι ο κόσμος».
«Για κάποιον που παρακολουθεί τον 24ωρο κύκλο ειδήσεων, ο κόσμος καταρρέει. Είναι το πιο επικίνδυνο, φρικτό μέρος που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει.»
«Αλλά αυτό δεν ισχύει. Η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσων έχω γνωρίσει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο ήταν καταπληκτικοί.»
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ, ΕΔΩ ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ
photo: pixabay
