Ένα από αυτά περιείχε ένα κοκκινωπό υγρό που, μετά από αρχαιοχημική μελέτη, αναγνωρίστηκε ως λευκό κρασί, καθιστώντας το το παλαιότερο κρασί που διατηρήθηκε σε υγρή μορφή.

Η πόλη Carmona, γνωστή στην αρχαιότητα ως Carmo, είναι μέρος της περιοχής Baetica, μιας από τις σημαντικότερες επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά την ανακαίνιση ενός σπιτιού σε αυτή την ιστορική πόλη, ανακαλύφθηκε ένας συλλογικός τάφος που ανήκε στη δυτική νεκρόπολη του Carmo. Αυτός ο τάφος, που χρονολογείται στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ., περιείχε οκτώ κόγχες, έξι από τις οποίες φιλοξενούσαν τεφροδόχους με αποτεφρωμένα λείψανα και διάφορα αντικείμενα τυπικά των ρωμαϊκών ταφικών τελετουργιών.

Αυτό που έκανε αυτή την ανακάλυψη εξαιρετική ήταν η λάρνακα στην κόγχη 8. Αυτή η λάρνακα, ένα γυάλινο οστεοφυλάκιο με λαβές σε σχήμα Μ, βρισκόταν μέσα σε ένα ωοειδές κουτί μολύβδου με καπάκι με επίπεδο θόλο. Μέσα σε αυτό βρέθηκαν πέντε λίτρα κοκκινωπού υγρού, που εικάζεται ότι ήταν μέρος του αρχικού περιεχομένου μαζί με τα αποτεφρωμένα υπολείμματα οστών. Δεδομένης της συμβολικής σημασίας του κρασιού στον αρχαίο ρωμαϊκό κόσμο και της στενής σχέσης του με τις ταφικές τελετουργίες, οι ερευνητές υπέθεσαν ότι αυτό το υγρό θα μπορούσε να είναι κρασί.

Για να επιβεβαιωθεί η φύση του υγρού, πραγματοποιήθηκαν διάφορες χημικές αναλύσεις. Χρησιμοποιώντας επαγωγικά συζευγμένη φασματομετρία μάζας πλάσματος (ICP-MS), οι ερευνητές μπόρεσαν να προσδιορίσουν τα χημικά στοιχεία που υπάρχουν στα ορυκτά άλατα του κρασιού, όπως το κάλιο, το ασβέστιο και το μαγνήσιο, κοινά στα αρχαία κρασιά. Επιπλέον, χρησιμοποίησαν υγρή χρωματογραφία υψηλής απόδοσης σε συνδυασμό με φασματομετρία μάζας (HPLC-MS) για τον εντοπισμό πολυφαινολών, ενώσεων που υπάρχουν στα σταφύλια και επομένως στο κρασί. Η παρουσία ορισμένων πολυφαινολών και το προφίλ των ορυκτών αλάτων επέτρεψαν στους ερευνητές να αναγνωρίσουν το υγρό ως λευκό κρασί.

Η εξαιρετική διατήρηση του κρασιού σε υγρή μορφή αποτελεί απόδειξη των προηγμένων τεχνικών αποθήκευσης και συντήρησης των Ρωμαίων, καθώς και των μοναδικών περιβαλλοντικών συνθηκών που επέτρεψαν τη διατήρησή του για σχεδόν 2000 χρόνια. Στη ρωμαϊκή εποχή, η πρόληψη της αλλοίωσης του κρασιού ήταν μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπιζαν οι οινοπαραγωγοί , εξηγούν οι ερευνητές. Ωστόσο, κατάφεραν να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής του κρασιού χρησιμοποιώντας διάφορα πρόσθετα. ένα από τα πιο χρησιμοποιούμενα στην περιοχή Baetica ήταν ο γύψος.

Ένας άλλος τρόπος για να παραταθεί η διάρκεια ζωής του κρασιού στη ρωμαϊκή εποχή ήταν η προσθήκη μαγειρεμένων μούστων που περιείχαν μεγάλες ποσότητες σακχάρων για να αυξηθεί η περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Μια άλλη δυνατότητα ήταν η προσθήκη χλωριούχου νατρίου στο κρασί, πιθανώς για να ενισχυθεί η γεύση του. Το αλάτι είναι επίσης ένα αποτελεσματικό συντηρητικό και σταθεροποιητικό για το κρασί. Τα εκλεκτά κρασιά που παράγονται επί του παρόντος στην ονομασία προέλευσης Jerez είναι πιθανώς τα πλησιέστερα σε εκείνα που ελήφθησαν αρχικά στη Roman Baetica.

Παλαιότερα, το παλαιότερο γνωστό κρασί που διατηρήθηκε σε υγρή μορφή ήταν το μπουκάλι Speyer, που χρονολογείται περίπου στα 1700 χρόνια. Ωστόσο, αυτό το νέο εύρημα στην Carmona ξεπερνά αυτή την ηλικία, παρέχοντας ένα άμεσο και απτό δείγμα παραγωγής και κατανάλωσης κρασιού στην αρχαία Ρώμη.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η χρήση του κρασιού στις ρωμαϊκές ταφικές τελετουργίες είναι πολύ γνωστή και τεκμηριωμένη. Επομένως, από τη στιγμή που τα αποτεφρωμένα λείψανα εναποτέθηκαν σε αυτό, η λάρνακα πρέπει να είχε γεμίσει με κρασί σε ένα είδος τελετουργίας σπονδής κατά τη διάρκεια της τελετής ταφής ή ως μέρος της τελετής κηδείας για να βοηθήσει τον νεκρό στη μετάβασή του σε έναν καλύτερο κόσμο.

Και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα που προέκυψαν σε αυτήν την εργασία υποδηλώνουν έντονα ότι το κοκκινωπό υγρό στο τεφρό δοχείο ήταν αρχικά κρασί που αποσυντέθηκε με την πάροδο του χρόνου και ότι ήταν περίπου 2.000 ετών, καθιστώντας το το παλαιότερο κρασί που βρέθηκε μέχρι σήμερα.

photo: pixabay